Külden Otağ Şiiri - Kenan Kara

Bir yıl önce
Adını bilmezken
Çocuklar aynı pınarlardan su taşırmış patikalarda
Tokluğa ulaşamayan küçücük ayaklarıyla
Aynı yollarda senden kaçmaya çalışıyorum
Bilmeden bu şehre kök salmışım
Suçüstü tutulmuşum

Seni anlamayı denedim kış gecelerinde
Oradan oraya sürüklenişini izledim aylarca
Konuşmuyor, gülmüyordun
Kurşuni sesini hatırladım dikey camlarda
Duygusuzluk girdabında ölümü bekledin
Ben o yıllarda seni hep mutlu bilirdim

Sonra oturup bir gün
Bir elementin içindeki atomları saydım
Belki kalan ömrünü hesap edebilirim diye
Çeşmelerinden kan akıyordu
Ben kana kana seni içiyordum
Sitemim yoktu
Yerkürenin hızı bilmem ne kadar azalmıştı
Bir vahada o narin ellerini ilk kez gördüğümde
Sonra başka bir gün
Kalabalık bir caddede
Sağ elin onun avucundayken
Bir tebessümle resmini içime hapsettim
Büyük bir otağa gizlendim
Ateşli oklarla vurulmadan silinemezdi
İçerisi karanlık mi karanlık
Güneşten habersiz sarılmışım kokuna
Çok üşüyorum sevgilim
Çok üşüyorum

11/10/2018