Kula Şükür Etmeyen Şiiri - Abdullah Toroslu

Kula şükür etmeyen, Hakka şükür eder mi?
İnse minnet duymayan, Rabbi metih eder mi?
Nankör ise bir kişi; ne hamd bilir ne sena!
Manen körse bir kişi, başkasını yeder mi?

Versen türlü ihsanda, kendisine öncelik;
Sen yine de bekleme, böylesinden incelik!
Nezakete yer yoktur, zira onun indinde!
Ahiret’i düşünmez, yaşar daim gündelik!

Zanneder ki herkesler, mecbur ona hizmete
Layık sanır kendini, daim ikram, izzete
Almasını bilir de, bilmez asla vermeyi;
Öylesine hodbin ki; tapar yalnız lezzete!

Bu kişiler her daim; yaşar ruhta cinneti!
Minnet duymaz Muhsin’e, verse ona cenneti
Ne ar bilir ne haya, ne sıkılır ne korkar;
İkram etsen nadana, alır üste minneti.

Bu tiplerin kalbinde, olmaz kat’a yer dine!
Çünkü vicdan kararmış, kalbi kalmış kör dine!
Tövbe edip tüm cihan, dönse bile gerçeğe;
Her hal böyle birisi, zorca girer şu dine?

Kadir kıymet bilmezden, ne dost olur ne ahbap!
Yüz bin pişman olursun, olsan şayet muhatap!
Olmaz böyle birinden, ne kasaba ne de köy;
Yüz yıl emek versen de; adam olmaz bir hatap!

Abdullah Toroslu
22.12.2012-İzmir