KÜL YANMAZ DERLERDİ
Vuralım kendimize
Kanasın isterse yüreğimiz
Yeter ki bizim yüzümüzden
Kimsenin yüreği sızlamasın
Bir damla yaş,
Olmasın gözlerin de
Bir iç çekiş olmasın
Biz şiirlerle set yaparız
Acılara
Nasılsa bir avuç kül var
Elimizde
Kanayan yaralarımıza
Basacak
Ondan kalan
Yakmıştık ya hayalini
Kendine kıyamamıştık
O kül.
Kayboluruz hayatın karmaşasında
Aşk mı
O çoktan kayıp
Zaten
Arayıp durur insanlar
Yüzyıllarca
Biz mi bulacağız
Kucak, kucağıyız
Şiirlerimizle
Yalnızlığımız,
Gelip giden kuma
Zaten hiç uyumuyoruz
Gözlerimiz yarı açık
Bir de üstelik
Hayat kaçık
Hiç ışığı sönmeyen
Umut damla
Sevgi lafta
Sen şiirimin
Hangi yanındasın
Başta
Veya sonda
Bir avuç külsün
Dedim ya
Yaralarıma
Bastığım
Ben mi nerdeyim
Ne bileyim
Hangi cehennem de
Tövbe, tövbe
Yine çıldırtın beni
Oysa kül yanmaz derlerdi...
JALE KESKİNKILIÇ
18- 12- 2010
Kayıt Tarihi : 5.4.2011 22:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Başlık, tema ve ifadeler...
Birde buna duygular eklenince bütünlük adına bir güzellik hasıl olmuş...Yüreğe sevda ateşi düşmeye görsün neleri yakmazki. tıpkı bir Mecnun , bir Ferhat misali........saygıyla
TÜM YORUMLAR (1)