Kül Rüzgârı Şiiri - Serap Demirtürk

Bir destan mıydı bu
Yoksa bir ağıt mı?
Söyle bana engin deniz,
Sana dokunmadı mı o kollar?
Anlat bana sonsuz kumsal,
Sana basmadı mı o narin ayaklar?
Ve sen sevgili kum,
Sana dokunmuştu o ten!
Hissetmediniz mi?
Neden susarsınız!
Neden getirmez kokusunu bana,
Rüzgârınız?
Şimdi adımlarken ben
Yalnızlığın şehrinde
Kaldırımları bir bir,
Gözyaşlarımla silerim,
Adını yerdeki taşlardan…
Alır götürürüm sessizce
Tabanında ayakkabımın.
Bu merdivenin tırabzanlarında
Kalmış mıdır parmak izlerin?
Hayır,
Yetti artık!
Bitsin bu acı…
Tükendim…
Yokluğundaki sen
Yedi bitirdi beni.
Anıların içinde boğuldum,
Kanımın içinde sen,
Aldığım havada sen,
Gündüz düşümde,
Gece rüyamda
Her hâlinle
Tüm yakışınla
Bendesin…
Tenimde ten,
Canımda cansın.
Nesin sen,
Neyimsin?
Hangi dişiyle erkeğin
Hangi aşkın
Hangi birlikteliğin
Güller kokan gülüşüsün sen?
Ben ki
Varlığımın sebeplerine isyandayım…
Doğmasaydım,
Yanmazdım böyle…
Geriye dönsün zaman,
Örülsün sökülen çile,
Ne ben olayım bu dünyada
Ne sen ol dünyamda.

12.9.2010
SERAP HOCA