Binlerce kum tanesi çokluğunda,
parçalandım,
Halbuki,ben mutluluğu hak eden,
her yaratılmış gibi,
bir insandım.
Nemrut lar işgal etmiş,köşeleri,
ve tutuyorlar aksatmadan nöbetleri.
göz açtırmaksızın...
Yıkıp talan etmek görevleri.
Onlar da insan, sadece
dış görünüşleri.
Of Allahım,bu kaçıncı Nemrut ateşi,
Yakanı da yananı da sen yarattın.
Adl olan adından tutunduğum,
hikmetinden sual olmayan yaratıcı!
Cibril bile korktu yanmaktan Sidre'de,
kıl kadar ileri gidersem yok olurum diye.
Nemrut ların elinde, gör kul oldum,
yetmez mi artık,kır kalemi kül oldum.
Kayıt Tarihi : 8.8.2008 17:29:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
TÜM YORUMLAR (6)