Kül oldum Şiiri - Ahmet Nejat Alperen

Gecenin karanlığında süzüldüm,
Bir kıvılcımın peşinden savruldum.
Alevler davet ederken ruhumda,
Her bir kıvılcımda yeniden doğdum, yeniden yandım.

Ateşin özünde saklıydı sır,
Her harıyla bir kat daha soyundum dünyadan.
Yanarken, kül oldum.
Küllerim rüzgarla seyre daldı,
Her savruluşta yeni bir aleme doğru.

Kül oldum, ey Yar,
Yandıkça arındım,
Ateşin harıyla temizlendi ruhum.
Her zerremden fışkıran duman,
Gökyüzüne bir dua gibi yükseldi.

Bu yangın, ne sıradan bir alevdi,
Ne de rastgele bir hararet.
Mazlumların ahıydı beni tutuşturan,
Zulümle yanan bir dünyanın çığlığıydı,
Kül oldum, o çığlıkla yeniden doğdum.

Alevler içimde tutuştukça,
Dünya yükünden kurtuldum,
Her yanışta O'na yaklaştım.
Küllerimle çizdim bu dünyanın haritasını,
Her yol, O'na çıktı.

Ey hakikatin ateşi,
Yak beni, kül et,
Bu beden yok olsun,
Ama ruhum ebedi kal,
Sonsuzlukta var olmanın sırrıyla.

Kül oldum, ama kaybolmadım,
Ateşin içinden yeni bir ben doğdu,
Bu yangın bana dünya ötesini gösterdi.
Artık bu küllerde saklı bir sır var,
Küllerimden doğan o sonsuz ateşin adı aşk.