Kül Oldum Şiiri - Abdullah Sezer

KÜL OLDUM
Dilediklerinle, yaşadıkların
bir değildir hayatta.
Dilersin, dilersin ama,
hiç bir zaman çıkmaz karşına.

Hayat neydi aslında, insanlar ya
acıtan, kanatan, sızlatan,
yakıp geçen sadece,
insanlar inan bana.

Acımasız olan hayat değil,
kötü olan hayat değil,
sadece insanlar yaa.
Hayat dokunmadı sana,
belki adil değildi ama,
nedeni yine insanlardı,inan buna.

Kırdılar fazlasıyla, yaktılar, yıktılar ya.
Bakıyorum da, kırılacak tek bir noktam
kalmamış aslında.
Ne yüreğin, ne bedenim,
paramparça bir haldeyim,
paramparça bir halde.

Dikkat etin mi, bilmiyorum da,
yandım diyemiyorum aslında,
kül oldum, savruldum dört bir yana.
Küllerimden doğarım dedim de,
yanıldım o noktada.

Kırılan hiç bir şey, eski halini almıyormuş aslında,
ne kadar uğraşsam da, çabalasam da,
ama inatla yaşamaya devam ettim aslında,
tüm kırılmışlığımla, yok olmuşluğumla.

Neyden sonra oldum, nasıl oldum
bilmiyorum aslında.
Dalından kopmuş, ir yaprağım o noktada.
Savruldum durdum oradan oraya,
anlatamadım nedenini, bulamadım aslında.

Bazen birikmişlik, bazen yaşanmışlık dedim,
sustum, derin susarım ben, ağır susarım da,
kimseler bilmez halimden, Fazlaca sessizim bil.
İçime gömüldüm sanki, çekildim kabuğuma,
Gökyüzü bilir beni, duvarlar anlar halimi…

ESİN ZALI & A.SEZER