Kul Olan İnsan Şiiri - Veysel Şimşek

Dökülmüş dişleri bükülmüş beli,
Bir bilse kendini yaşayan ölü,
Ben deyim boş kafa sende de deli,
Akıllanmaz büyük dil olan insan.

Havası havalı keman ile yayı,
Sonuçta insandır bayan ile bay,
Gitmek ister ama ona uzak ay,
Zorlu hayallerde yol alan insan.

Dünya güzel,yaşam güzel nede hoş,
Akıl varken olur içmeden sarhoş,
Bu dünya da para,mal,mülk hepsi boş,
Bilse kıymetini gül olan insan.

Karga leş peşinde masum şahinler,
Hased,hesadlarda bitmez oyunlar,
Düzen bozar dirliksizdir hainler,
Canı can dostuna el olan insan.

Gelinler al yeşil telli duvaklı,
İçimdeki aşkı kalbinde saklı,
Yalan değil acı gerçekler haklı,
Mutlu bir hayata yol alan insan.

Hep bana der hiç kimseye paylamaz,
Nefse düşkünlüğü fayda sağlamaz,
Bir söz vardır kendi düşen ağlamaz,
Nefsine esirli kul olan insan.

Veysel der; Aç gözlüler anlamaz haber,
Ah alır aç gözlü hep derler geber,
Sanki dünya malı çok mu müteber,
Bir lokma ekmeğe kul olan insan.