/…ya bir gün kül olup savrulursanız rüzgârın estiği yöne/
bir kadın izliyorum, çıkmış denize karşı yüksek kayaların üstüne
yüreğini söküp çıkarıyor kafesinden ve sancıyla açıyor kapaklarını
sonra sağ eline alıp tutuyor baş aşağı, yutkunarak içindeki acıyı.
küller savruluyor rüzgarla, rüzgar gibi gökyüzüne ve denizlere
ve bir de gözlerimin içine ve bütün hücrelerime.
….ben bu kokuyu iyi tanıyorum, kendimden tanıyorum…
hayallerimin yangınından geride kaldı, oradan tanıyorum…
.
/…yanarsa bir gecede yaşam boyu yürüdüğünüz tüm yollar/
aşk ve inanç kitaplarım ve felsefeden dumanlar tütmeye başlar
kütüphanemin labirentleri taş duvar örgüsü, öyle bakar kalırım
ağlarım, sel olur akar gözyaşlarım, ağlayan gözlerimi dağlarım.
kraterlerimden küller fışkırır, doldurur gezegenimin atmosferini
ve birde beynimin içini ve bütün hücrelerimi.
….ben bu kokuyu iyi tanıyorum, kendimden tanıyorum…
inandığım her şeyin üstünde aynı örtü, oradan tanıyorum…
.
/…düşündünüz mü yarın dünyanıza, ne renk açar gökyüzü/
artık Mevlana yok, Yunus yok ve Pir Sultan, de ki onlarda öldü
yeniden doğmuş gibi başlarım şimdi, oyuncaklarımla oynamaya
ama efsane kitabımdaki o zümrüt-ü anka, binyıldır kayıp olmasa.
şimdi ayna üstüne, yarının penceresinden dünkü gölgem düşüyor
ve gözlerim, beynim ve bütün hücrelerim tütmeye başlıyor.
….ben bu adamı iyi tanıyorum, kendimden tanıyorum…
ben bu adamı, içime sinmiş kül kokusundan tanıyorum…
Kayıt Tarihi : 23.1.2012 04:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ya bir gün kül olup savrulursanız rüzgârın estiği yöne.../ yanarsa bir gecede yaşam boyu yürüdüğünüz tüm yollar.../ düşündünüz mü yarın dünyanıza, ne renk açar gökyüzü...
01.09.2012 17:16:00
Her şeyi planladınız, yaşamınızı yarınınızı, kimlerle yola çıkacağınızı ya da kimlerden sakınacağınızı, sizinde korku ve/veya endişeleriniz olacak elbette, kazanmak ve kaybetmek adına, önce en olumsuza alıştıracaksınız kendinizi, ağlamaya, gülmeye insani olan her şeye, gün gelip yetişemeyeceğiniz, yetişemediğiniz için de yapamadığınız yarım kalmış işleriniz olacak, hepsi makul elbette…
Bir de inandıklarınız vardır, duyumsadıklarınız, özlemleriniz…
İşte onlar, yani insanı insan yapan duyguları, gözyaşları, yüreği soyut-somut ne varsa ya onlar, onları kaybederse…
İşte onları kaybederse kül olur o adam-insan…
Artık ne güneş eskisi gibi aydınlatır adamı, ne yıldızları görür gökyüzünde, yaşama sevincini kaybetmektir ki kül olmak işte budur…
İnanıyorum ki, şairler hiç bir zaman kül olmazlar olmamalılar...
Hele böylesi mükemmel üstü şiirleri olan şairler...
Onlar zaten okurlarının yüreğinde ölümsüzleştiler...
Kül bile olsalar, yeniden yeniden doğmasını da bilenlerdir onlar...
Sizi ve şiirini kutluyorum Sayın ÇEŞTEPE...
Teşekkürler...Söyelenecek sözcüklerin hepsini unutmuşken..
ahh toprağım, öyle zenginsin ki her avuçladığımda yoksullaşıyorum..
şiir güzell, finali ise müthişti.. sevgiler şiir arkadaşım..
TÜM YORUMLAR (110)