KuL AcINDaN öLüR Mü? Şiiri - Halil Gülşen

Bin dokuz yüz kırklarda, tam da kıtlık zamanı,
Yoksulluktan, açlıktan halkın çıkarken canı;
Erdemli’nin en yakın köyü olan Çiriş’te,
Bir ibretlik hadise, insanlık hali işte!
İki kardeşten biri, gurbeti ele almış;
Karısı Cennet ise, kayın evinde kalmış…

Eltisiyle geçinip giderlermiş çatmada;
Biraz cin fikirliymiş, büyük elti Fatma da…
Yemeği ve ekmeği esirgermiş gelinden,
Cennet Gelin gariban, ne gelir ki elinden?
Cennet suya gidince, Fatma bulgur pişirmiş;
Sofrayı kurmak için hemen çatmaya girmiş;
Fatma ile kocası, bulguru gizli yerken;
Cennet onları görmüş, biraz dönünce erken;
Fatma çevik hamleyle, düzen vermiş siniye,
Sofrayı da kaldırmış, Cennet görmesin diye!
Ve bulguru saklamış, eteğinin altına;
Kocası sessiz kalmış, karısının haltına!
Cennet çok içerlemiş, eltisinin işine;
Sessiz sessiz ağlamış, öfke vurmuş dişine!

Aradan bir yıl geçmiş, sabretmiş küçük Cennet;
Cebinde bol parayla, eşi dönmüş nihayet!
Sadece para değil, iaşe gani gani;
Karun’un zenginliği, terkisindeymiş yani…
Cennet Gelin hasretle sarılırken eşine;
Unuttuğu saadet, yelken açmış peşine;
Çok geçmeden ayırmış, evini ocağını;
Yaşamaya başlamış mutluluğun çağını;
Kocaman bir kazanla pişmiş pirinç pilavı;
Fatma’yı davet etmiş, gelmiş intikam tavı.
Vurulmalı yüzüne, yaptığı muhannetin,
Lakin kalbi temizdir küçük elti Cennet’in,
Elbet farkı olmalı, insanların şeytanla;
Fatma’ya şöyle demiş, münasip bir lisanla:

“Gün kararıp kalır mı, kul acından ölür mü;
Bulgur buta sığar mı, ayrı gayrı olur mu?
Geçmişte olanlara; bir rüyaydı diyelim;
Pirinç pilavı yaptım, yenge gel de yiyelim”

Halil GÜLŞEN
*çatma: Akdeniz bölgesinde, ağaç ve naylon kullanılarak yapılmış geçici ev.