Kül Şiiri - Seyrani Göl

Yandım ben
söylemeden,
duyulmadan,
anlaşılmadan.

Ateş geçti içimden
ve bir tek kıvılcım bile
dışarı sızmadı.
Sen,
hiçbir yangını fark etmedin
suskunluğumda.

Bir zamanlar
adını andığımda
gökyüzü ağlardı benimle,
şimdi
rüzgâr bile eğilmiyor üzerime.
Her şey geçti.
Sadece ben kaldım
ve içimde
bir avuç kül.

Ne gözyaşıyla söner bu,
ne de bir sarılışla.
Çünkü bu yanış
bir başkasına değil
tamamen bana ait.

Artık ne yakacak bir anı kaldı,
ne de hatırlamak için bir neden.
Ama hâlâ
her nefesimde
ufacık bir iz düşer
göğsümün tam ortasına:
küller konuşmaz
ama susmaz da.
S.GÖL