Kuklacı Şiiri - Mehmet Akif Ardıç

«anlamak, anlaşılmanın tamamıdır.» - Bir Dost

hayatlar verdiğin bu sahnede kuklacı
gözlerindeki ışıklar gibi
soluyor perdeleri tüm rüzgârların
kuklanın göğsünde hep bu kurdelayı
unutuşun sanki, sanki ilk mi
sanki gözlerime bırakışın bu izleri...

Sahi çaldığın bu kaçıncı hayat kuklacı
ettiğin bu kaçıncı ahd?
Döktüğün bu gözyaşları...
yüzünde bir ölüden alıntı bu toprak
bu adressiz cam kırıkları
kukladan bir kuklacı yaratarak
«ermek yüzüne hayatın
bu söylenmemiş şarkıyı...»

KUKLANIN GÖĞSÜNDE BİR NİNNİ
ÜŞÜYORUM TUT ELLERİMİ

sahi gördün mü o kanaryaları
eline uzattığında elini
9`lu gülen adamı
sonra bir kardelene düşen gönlü
uyanıp hep kabuslar içinde
eğilip toprağa düşüren başını...

İşte o hayatlar kuklacı
sıkı sıkı sarındığın o yürekler
sığınağını gönlünde taşıyan
pergel adımlı kaplumbağayı
içine koyan o eller...
o gülümseyişleri yok mu
içini titreten
ardında burukluklar bıraktığın
yeşil bir denize dökerek kirpiklerini
sonra gülümsediğin
koskoca bir erik ağacına dönüştüğün
bir annenin karnını tekmelediğin...
/acı, acı, acı.../

işte bunlar ardında bıraktığın
hayız kanıyla yıkanmış sevgiler
bir sığınağa düşürdüğün korkular...

işte bunlar;
içinde aşk kelimesinin hiç geçmediği
vurularak düşüşü tüm hikayelerin
adını sürerek toprağa
adını adından silerek..
adını tüm geçmişlerden silerek
seni tutan o eller

.....
işte bunlar ardında bıraktığın
...........

en güzel zamanda gidiyorsun kuklacı
hayatlar verdiğin bu sahneden
bir gülpembe gibi
söz vermiştim oysa
hani arkandan ağlamayacaktım
arkandan hi bakmayacaktım
sana elveda bile demeyecektim
bu gözyaşları senin alkışların kuklacı
silinen bu eller,
bu dokuzlu yüz`ler...
tek seyircisi kalan bu oyunda
senin yalnızlığın,
senin yolların
kukladan bir kuklacı yaratarak
«ermek yüzüne hayatın
bu söylenmemiş şarkıyı...»