Kukla Gibi Şiiri - Haydar Şahinbay

Yalnız kadınların avuçları terletiyor geceyi
Ve bohem bir hayat gülümsetse tarihi
Göçmen konutlarında sönük lambalar
usul usul eğiriyor sonbaharı
Hastane koridorlarına küsüyor kederler
Özlem bekleyişlerde soluksuz uğultu
Kanalı tersten üfleyen şairler türedi
Panik ataklar çırpınıyor mısralarında
Umutlar sığınıyor melankolik sonelere
Metro alt geçitlerinde süslenen kızlar
Yumuk gözlerinde aşk arıyor
Panayırlar araba fuarları
Yaşamı delip geçiyor yufka yerinden
Köprüleri aldatan ay ışığı sarıyor bedenimi
Cenneti kökünden söküyor bir ayyaş
Elinde son şişenin kadehi
Sular akıp gidiyor sokaklardan
Ve insanlar tahliye oluyor tali yollardan
Deniz yakamozu bekledikçe kuduruyor dalgalar
Rıhtımlar aforoz ediyor tahta kayıkları
Ağaçlar yapraklarını serperken yere
Kavak yelleri esiyor limanlarda
Kalabalıktan kurulmuş bir adam
Ağılıyor kediler döverken patileriyle kaldırımları
Kamburu çıkmış yıldızlar doğuyor sabahın üçünde
Ellerim asırlık yalnızlık içinde
Yağmur süpürüyor çöp yığınlarını
Ve gerçek hayale,
Aşk yalana göz kırp kırpıyor
Pinokya gibi,
İnsanlar kukla gibi