Küfürlerim Şiiri - Hüsnü Avcı

Küfürlerim, kırılma noktam benim.
Ecdadına sövüyorsam eğer...
Öyle böyle değil bir ağacı köklerinden
Ayırırcasına kırmışsındır beni.
Bilirsin; Köksüz hayatta kalamaz ağaçlar
Fakat, ben alıştım buna
Toprağından sökülmüş bir ağaç misali
Kalakaldığım da hayatın orta yerinde.
Ecdadına sövdüğüm küfürler belirdi dilimde
Susuyorum artık,
Kim bilir belki de ölüyorum.
Son baharına vurgun bir ağaç misali.
Rüzgara, fırtınaya, yağmura, doyarcasına soluyorum
Ayaza kesiyor her yanım, kırılıyorum.
Paramparça dallarım köklerim
Gazele savruldu yapraklarım
Toprağa havaya suya katarcasına kendimi
Ölüyorum...
Susuyorum en çok da sana...