Küflü Tohumlar

KÜFLÜ TOHUMLAR
Üşümüş güneşin tenine
Asılan çarmıhların
Gözbebeklerini gördüm.
Sesleri vardı kelimelerin
Gövdelerinde uyuşan,
Sevişmelerinden
En çok bildiğimiz
Çürüttüğümüz koynunda zamanı.
Ruhları bedenlerine yapışan
Kuşların beyazını söken adamlar.
Uyandıramamış geceleri
Mezar taşları sessizliğinde.
Gücenik evlerin ışıksız lambaları
Bir arzunun dokunuşunda
Koyup geldim şehirlerin tozunda.
Bedenimi yitirdiğim coğrafyaların
Tuzuyla kavruldum.
Boşluklarımdan kalbimi kusunca
Çok sesli sınandım ben!

Ve yine gittim geç düşen güneşin sesine!
Issız ışıkları perdelerde bırakarak
Omzuma asılı zamandan
Ödünç alarak kentin harflerini.
Siyah atların sahibinden
Eğreti ateşleri .
Boşlukta sallanan köklerimle
Denizlerin çürümüş kalbine
Saçtım kelimelerimi.
Kırıntılarını ufalayarak
Mermerlerde sakladığım gülüşlerimi,
Issızlığa dayayarak
Karanlığa yandım hatıralarla.

Küflü tohumlarda çürüdü varlığım,
Yanılgılardan ibaret sanarken
Yokluğundan yavruladı ağzım.
Siyah kelebekler ölüme koşmadan
Dokun !
Boyu küçük eğri kelimelerime!

Kızılca nehirlerde boğulan cüceler
Ay vakti yürünen yollarda
Yılları eskitirken,
Yüzümdeki tapınak karası
Yolcuları kırbaçlanmış çaresiz yeryüzü.
Ayaklar altında zavallı yırtık kefenliler.
Boşlukları kırılmış taşlara saklanan
Güneşe kavuşmayı unutmuş
Bakire kızların elleriyle
Çizdikleri,
Çok korkan ,çok üşüyen
Kelimelerimi koru!

Şahmeranların öykülerinde
Eriyorken maskelerim,
Buğdayların kesik başları arasından
Kelimelerimin kasıklarından.
Çürümüş sabahların ayazlarına
Kekeme hatalarıyla konuşan
Durmadan yanılan
Dilsiz şehirlerin sağır kulaklarında
Hangi aziz gazelleyecekti
Küflü tohumlarımı ve
Siyaha bürünmüş sularda kim okşayacaktı
Ağlayan harflerimin başlarını.

Süheyla Altınkaya Turan