Küf Böceği Şiiri - Mehmet Cıngır

Bir yaz günü karda kaybolanlar nerde gülüm
Ayıramaz bizi yağsa üstümüze ak ölüm.
Fettan bakışlar içinde yıkılıyor saray
Gece ortasında ne gün görünüyor ne ay.

Yuva yapmış beyaz serçeler ağaç dalına,
Hasret kaldı kara gecede bülbül gülüne.
Kaplasa da yeryüzünü kapkara bulutlar,
Yeşerir bir gün gece ortasında umutlar.

Elbet bize de hayran olur bir gün aynalar,
Sönünce korku mumu, aydınlanır dünyalar.
Kara gecede yuvasını yitirdi kuşlar,
Denizden gelen dalgalarla eğilmez başlar.

Sen benim dağımda yağmursun,karsın,tipisin,
Rüzgârın burcunda devrik bir sultan gibisin.
Sana da yâr olmaz ey sultan bu yüce dağlar!
Ki, yamacında yüz binlerce güvercin ağlar.

Kalmadı deniz köpüğünde ne haya ne ar,
Kör bakıyor ağaçların köküne hükümdar.
Bir akşam vakti vurunca dalgalar sahile,
Söz hakkı verildi garip yurdunda cahile.

Göğe açıldı elleri sözde bir dervişin,
Hışmı dokunmuştur ona sözde bir ermişin.
Biliyorum göğüme bir ayna tutuyorsun,
Ak kanatlı martıları neden yutuyorsun?

Nasıl aldandın göğe uzanan o ellere?
Nasıl da kıydın o körpecik gonca güllere?
Kırılmış dal gibi bakıyorsun yaprağıma,
Bir kıvılcım düşürdün sen gökten toprağıma.

Nice yıldızlar düşüyor gece gökten bir bir,
Uğursuz gecede tersine akıyor nehir.
Gecenin koynunda nice korkular gizlenir,
Bir gün korkunun çölünde güller filizlenir.

Yüce olsa da dağlar üstünden geçer yollar,
Seni de sarar bir gün ahtapot gibi kollar.
Elbet de bir gün mizan terazisi kurulur,
Zulmün kollarına küflü kelepçe vurulur.

Vurulur mu hiç boynu köpüklü rüzgâra gem?
Olmayacak sevda kuşları kargalara yem.
Elbet bir gün keklikler yuvalarına döner,
Ve küf böceğinin ateşi” fıs” diye söner.