Küela kuşları Şiiri - Saffet Çakır

En kadim yağmurlardan süzüldü gözyaşlarım
zemzem rengi bulutlardı benim arkadaşım
sıradışılığım olsa da saklıydı bahar
yüreğimin bilinmeyen enginlerinde...
Yüreğimi ters yüz ettiğim zaman
güllerin gülüşüne bağladım gökyüzünü
Avuçlarımla su taşıdım çöllerde
kanatları kırılan küela kuşlarına ...

Yitik mevsimlerin ardından
yırtılan duygularımı diktim tam orta yerinden
Bilemezdim bir gün zehir fışkıracak
Zemzem bakışlım dediğim gözlerinden...

Küela kuşlarının ağzındaki bir damla suydu aşkımız
mevsimlerin insafına terk edildi yavaş yavaş
Ey yüreğimde saklı nehir!
Bu çölleri, bahara ulaşmak için aş!
Araf dağının eteklerine ulaş
Benim verdiğim bir onurlu savaş...