Kudüsün Yalnızlığı Şiiri - Cemal Murat

Ben sandım ki yürekler titrer,
Yiğit oğlu yiğitler sarar bedenimi.
Ben sandım ki kükreyen sel gibi
Çağlar üzerine zulüm eden zalimin.
Hayaller kurdum kendimce umutla,
Fakat kaldım işte yalnızlığın otağında.
Değmesin dedikçe namahrem necis eller,
Tepindi bağrımda ruhu kararmış cani yüzler.
Bir zamanlar şahidi idim Miraç muştusunun,
Tanığıyım şimdi zalimin acımasız buyruğunun.
Kanlarla sulandı öksüz, kimsesiz yurdum,
Ebrehelere yem oldu izzet ve şerefli ulusum.
Yağdı sineme gün be gün zalimin oku,
Kopardı hayattan bilemem kaç yetim çocuğu.
Kustu zehrini doymadı bunca uzun yıl,
Silmekti yeryüzünden beni amaçları asıl.
Kıblegâhlarıydım bir ümmetin ilkin,
Unutulmuş aziz hatıralarım gayrı bilin.
Dayanmak zor bu elim sahneye,
Sabredeceğim artık murat edilen gayeye.
Aksa özgürdür, özgür ruhlar makamı,
Parçalar yine Allah yazılan bu zalim fermanı.