Kudurgun Şiiri - Veysel Şimşek

Ne yapsam neylesem yoz oğlu yoza,
Atmış gam,kasaveti sanki boş koza,
Gerçeklerle ayan gelemez yüze,
Gitmez yaya dolmuşa biner kudurgun.

Ondan bundan yanlış alır öğüdü,
Uzar göğe değmez kıraç söğüdü,
Kendisini yalanlarla avudu,
Güneş döner gölge döner kudurgun.

Her zaman şer işler aptala mağlum,
Yalancıya nefret döker bu dilim,
Gerçekten kudurgun filimden filim,
Kendisini akıllı sanar kudurgun.

Yalan öğütlerle dostundan soğur,
Bağırsamda duymaz kulağı sağır,
Yalancıya inanmanın günahı ağır,
Olur olmaz söze kanar kudurgun.

Yalancıyı tutar yalanı haklar,
İçinde kinini kendine saklar,
Dediğim göz açlar karından toklar,
Beyden üstün beyim sanar kudurgun.

İki ayaklı yılan inatçı kamber,
Yalanları kafes öğüdler çember,
Ben yazdım okuda kararı sen ver,
Hünerler içinde hüner kudurgun.

Allahım herkesin gönlünce versin,
Gerçekçi şaire yalancı dersin,
Ne deyim kudurgun bu kadar körsün,
Beni görür köşe bucak siner kudurgun.

Veyselim aldrma sen bak işine,
Zaten sen alıştın dostun taşına,
Benim bu uğraşım vallah boşuna,
Çakala,çukala kanar kudurgun.