sende uyandım her sabaha
o eskimiş kanatların açılırken
sonsuzluğa
daldı bakışlarım ummanlara.
en masum güneşleri
senden damıttım günlerime
ve sende söndürdüm
kandillerimi.
sonra getirdiğin her güneşle
büyüttüm içimde sevdaları
sende visale erdi
gecelerde aşklarım.
yitik umutlarımı
aradım saçaklarında
ne hülyalar seyrettim
senden, ah bir bilsen
şehrin dağdağasından
uzağına, sende uzattım ellerimi
yağmurlar biriktirdim avuç avuç
üşüsem de sende serinledi
ve hep sende dindi öfkelerim.
kızgınlığım vardı hayata
isyan eden bakışlarım
ezilmişliğime başkaldıran omuzlarım
ve hep sende aldım başımı iki elimin arasına
sende sorguladım yalnızlığımı
ey küçük dünyamın nuru
umut sende, sevda sende bildim
sana anlattım tüm sırlarımı
her gece sende yakalandım anneme
zaman sende tükendi
günbe gün.
bir sen kaldın benden
bir ben.
ey küçüklüğüm penceresi
sende yakın ettim uzakları
ve hiç kapamadım tüllerini
üşenmedi zaman
sende,
sende gelgitlerimi.
bir acı yara
sönmez bir köz
şehla bakışlarında kanayan
sancıdır şimdi sende gecelerim
kim bilir
kaç şiirin kalemini
kırdım sende.
sende oldum deli
sana divane.
Seyfi Ali Yaşar
Kayıt Tarihi : 31.10.2018 02:53:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
eskiden ahşap pencerelerimiz vardı, kimi zaman soğuğu kimi zamanda gecenin tüm seslerini doldururdu çocukluk odalarımıza. yağmurda şişerdi ahşap ve sessizce açmak istesek hafif bir gıcırtı çıkarırdı. sonra başımızı yaslar seyre dalardık yıldızları. galiba yıldızlarda artık ahşap pencerelerimiz gibi o zamanlarımızda kaldılar. tıpkı sevdalarımız, çocuksu umutlarımız gibi.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!