KüÇüK PeHLiVaN Şiiri - Adem Uysal

Adını pehlivan koymuşlar,
Çocuk sıska mı sıska.
Üstelik biraz da hasta,
Dayak yiyip geliyor,
Sokağa her çıkışta,
Evde ninesi hasta.
Biraz da ilerlemiş yaşta,
Faydası yok başına,
Nasıl baksın çocuğa!
Çocuk henüz çok küçük,
Bakamaz ki kadına.
İki çaresiz insan,
Biri yaşlı kadın,
Öbürü küçük pehlivan.
Adını pehlivan koymakla,
Pehlivan olmaz ki insan
Sabah evden çıkarken,
Sala verildi erken.
Dedim bu neyin nesi?
Ölmüştü pehlivanın ninesi.
Yalnız ninesi mi?
Can yoldaşı,arkadaşı, sırdaşı.,
Dayanağı, tutamağı,
Tek teselli kaynağı.
Ne olacak şimdi?
Zorluklarla güreşecek,
Bizim küçük pehlivan,
Mindere ilk çıkışta,
Gelecek belli ki tuşa.
İti, kopuğu, manyağı,
Yemezler mi yavrucağı!
Sahip çıkalım dostlar,
Kimsesiz çocuklara,
Bırakmayalım onları,
Tek başına sokaklara.