Küçük Oyunlar Şiiri - Canan Özanaç

Oyunlarımız vardı hani,
Gözlerimizi bağlardık sarı bir eşarpla.
Kördük, gördük..
Elimizi kime değersek, ebe oydu.
Noldu şimdi de,
Elimizi kime değdirdiysek, ebe biz olduk.
Kördük, ellerimizin gözü vardı,
Gözlerimizi kapar, yüreğimizi açardık.

Ve şimdi,
Büyüdük, yüreğimizi kapatıp, gözlerimizi açar olduk.
Sağlamından bakar olduk etrafa,
Anlamaz olduk oyunun kurallarını,
Göremez olduk, kimden kaçmalı,
Kime yakalanmalı..

Seksek oyunlarımız vardı bizim..
Yerlerde çizgiler, alın yazısı gibi,
Çekirgeler gibi sıçrardık.
Saçlarımız uçuşurdu rüzgarlarda.

Ve şimdi,
Büyüdük, hayatımızın çizgisinden
Sekerek sıçrıyoruz, çekirge misali
Bir, iki, üçüncüsünde;
Yine çekirge gibi tuzağa düşüyoruz..

Eşarbı çözünce, kapanmış gözlerimiz.
Çizgilerimiz taşmış.
Meğer oyunlarımız,
Büyüdükten sonra başlarmış....