Küçük Meydan Şiiri - Muhammed Eymen Karagöz

Küçük meydan,
Oldu gözlerime seyran.
Bir heykel sırıtıyor kalabalığın ortasından,
Bir çiçekçi bağırıyor yan taraftan,
Alan pişman almayan bin pişman.

Simitçinin üzüntüsünü yere serpen susamlar,
Her taraftan sürü sürü gelen güvercinlere yem oluyor.
Bir yandan bahar havası esiyor,
Bir yandan kışın yarım kalmış öfkesi insanların sırtına çarpıyor
Alelade bir bakış atıyor yeni yeşeren çiçekler

İki tane sevgili geçiyor yoldan
Kalplerinde esen müzik aynı,
Kaldırımlar da eşlik ediyor
Duyuyorum.
Ve bu mutlu mesut kareden ayrılıyorum

Bir çalgıcı oturuyor efkarlı efkarlı
Telleri titretiyor endamlı endamlı
İşte böyle bu meydan
Mutlu mesut kareden, ruhunu taşlara hapsetmiş bir heykelden
Ve ekmeğini çıkarmak isteyen simitçiden
Karınlarını doyurmak isteyen güvercinlere kadar uzanan
Tüm duyguları saklayan, aşk,özlem,sevgi,emek barındıran
Ve uzaktan güzel görünüp dillere destan olan meydan
İşte böyle bazen hüzün bazen sevinç barındıran acımasız bir mekan