Küçük kadın Şiiri - Vildan Altunbaş

KÜÇÜK KADIN

Karlar yağarken, ellerim dondu ama içim ısındı,
Biraz çocuk oldum, eski günlerdeki gibi.
Bir an kar durdu,bende durdum,biri uzaklaştı,
Bir‘den hiç yokmuş gibi kayboldu ayak izleri!

O kaçıp gidende kimdi? ,
Küçük bir kız, el salladı ve gitti! ,
O ruhumun yer yüzüne yansıyan gölgesiydi! .gençliğimdi.
Meğerse ben değilmişim onca saat kartopu oynayan.

Sadece baktım arkasından,
Ellerimden kaydı,bir ip gibi uzadı uzaklara,
O aldırmıyordu bile ve en son gülüşünün yankısını duydum! ,
Eminim mazımda bir yerlerde hala oyunlar oynuyor.

Karlar devam etti yağmaya,
Kimi zaman yavaştı,acısını hissetmedim,
Kimi zaman rüzgar savurdu avuç, avuç
Düşenleri eriyenleri kaybolanları göremedim.

Dönmekten düşüyor belki kar taneleri,
Mutluluk onlar için döne, döne ölmek mi? ,
Ben beyaz kar iken çamura düşmek mi? ,
Karlar eridi, o beyaz ihtişamı nerdeydi? .

Ben değilim koca kadın,ben bir küçük kadın! ,
Bir tarafım çocuk bir tarafım anne! ,
Bir tarafımda isyan ediyor insanların garip fikirlerine! .
Karlar beyazdı, bize siyahlar kaldı! .

Ben yanlış bir ekim,yanlış bir çekim! ,
Kar taneleri gibi olsaydı bu hüznüm! ,
İçimi dökerdim ama kendimi kara gömerdim,
Öyleyse hiç ısıtmayalım donuk kalsın iyi kötü ne varsa hislerim.

24.02.2003
yazan:Vildan Demirci Altunbaş

…..ben küçük bir kadın! ,