Önce küçük bir tomurcuktu açması beklenen. Kendisini sahiplenenler hiç boşlamadan, hergün suluyorlardı onu merakla ve bilinmezin verdiği endişeyle. Onu sevdiğini söylüyordu emek verenler.
Bekleyiş uzun sürdü. Emek yılgınlığa dönüştü. Yeterince güçlü değildi bir türlü açamıyordu. Birgün, onu besleyenler açması içn suyun yeterli olmadığı kararını verdiler. Kendilerinden daha bilgili olduğunu varsaydıkları birine akıl danışmaya gittiler yılgınlıklarını da yanlarına alarak...
Bir ellerinde hala sıkıca tuttukları yılgınlıkları, diğer ellerinde en bilgilinin (!) sundukları geri döndüler. Umutla, yeniden başladılar 'gerekenleri' (!) tomurcuğa vermeye...Oysa O açması için neyin gerekli olduğunu hissetmişti bu süreç içinde. Gölgede kalmasıydı sorunu ve güneşe yönelmesiydi gereken. Büyük bir çabayla doğruldu, güneşin geldiği yönü buldu. Bir süre sonra da bu işi daha kolay yapar oldu.
Onu besleyenler tüm bunlardan habersiz en bilgilinin verdiklerini gün be gün yüklemeye devam ediyorlardı. Ve tomurcuk nihayet bir gün açtı tüm görkemiyle. O artık bir güldü. Onu besleyenler bu sonuçla çok mutlu oldu. Demek 'en bilgili'nin söyledikleri doğruydu. Önlerine çıkan herkese anlattılar olanı, biteni ve sonucunu. Artık onların 'en bilgili'si herkesin 'en bilgilisi' olmuştu. Ama tek doğru tomurcuğun doğrusuydu. O herşeyi tek başına, çabasıyla bulmuştu ;)
Kıssadan hisse:?
Erdem Nur CengizKayıt Tarihi : 3.5.2005 01:51:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ben olmak biz olmaktan geçer, biz olmak içinse insan önce kendi olmalıdır, kendi olan insanın çizgisi sapmaz, anlaşılınabilirdir, insanın kendi olduktan sonraki fiili istişaredir paylaşmaktır sonrası anlamaktır, anlıyabilirsen...?)
biliyorsun ki tek başına güneş kurutur,
o 'yılgınlar' ında emeğini unutmamak gerekir..
güneş ve su ( ve de toprak...)
kendi çabamızla güneşi bulmaya çalışalım, ama; çevremizde bize destek olanları da unutmayalım.
TÜM YORUMLAR (4)