Küçüğüm Dinle Beni Şiiri - Kağan İşçen

şehir kendi yalnızlığıyla başbaşa
ben ömrüme bile iki kere yabancı
küçüğüm dinle beni
hiçbir eşiğim yok
yerim günün anım zamanım
yapraklar ağaçların gözyaşı
aylardan eylül mü yoksa
ayrılık mı böyle tuhaf hı ne dersin

küçüğüm
kıvrım kıvrım uzuyor önümüzde
ilk gibi son mevsimlerimiz
yüreğimizde hayırsız günbatımları

hep böyle öncesiz midir ağlamaklar nedensiz
sonrası olan herşey böyle yabancı
oysa akşam inmeden kirpiklerinin ucuna
uzak gün ışıklarına bel bağlardık hı küçüğüm

senin için işe koyuldu tüm geç kalmışlığım
hangi sokağa dalsam ilk açılan kapı
hangi pencereye dalsam yanan ilk lamba
hangi kışta kalsam cebe sokulan ilk el
sen misin be küçüğüm

uzak şehirlere gideceğiz gene küçüğüm
otobüsün en arka köşe koltuğunda uyuyarak
pastoral düşler kuracağız
yarınsız
parasız

çocukluğumu bıraktığım bakışlarından
şimdi hangi bulutlar esirgemiyor yağmurlarını
hangi rüzgarın şarkısı ıslık oluyor dudaklarının arasında

gene her gece
bira
her karanlık
şiir oluyor mu parmaklarında hı

erken başladık alkole
erken ağladık aşk için
ama hayata geç kaldık
değil mi küçüğüm
tek mesaimiz aşk olacak bizim derdin ya
toz pembe hayallerimizse olsa olsa vardiya

küçüğüm dinle beni
bir sokak ötemizde ölüm
ve sen hep küçüğümsün benim
yüreğim bir seni anmağa
bir alkole esir
ve adımlarımın değdiği her sokak
bil ki yalnız seni bilir
aldığım her nefes
senin esirinidir