Kucak Dolusu Hüzün Şiiri - Filiz Bülbül

“ acıyla çarpıyor kalbim
hüznün çamuruna bulandı yüzüm
pes edip vazgeçtim ihtimallerin en olurundan
bıraktığım yerden aldım gururumu

çoktan çatlamış sabır taşım
yolun daha başında bembeyaz oldu saçım
aşktandı tabi üzüntüm ve baş ağrım
sormadın ama iyi değil ne halim ne hatırım

baktığım boşluktasın,
ve nasıl olacak böyle ayrı hayatlarda
ben burda sen ordasın
imkansızız ama, gülücükler yüzünden hiç ayrılmasın
benim gibi olma, kopmasın hayatla bağın

hangi şiirin içinden seslensem sana
o gün acıyla kapanıyor gözlerim hüzünden
yalanların ortasında çırılçıplak kaldı bedenim
bir türlü bitmiyor seninle gönül meselem

geçmiyor zaman, hiç çekilmiyor buralar
saatten bihaberim ruh gibi geziniyorum odada
tüm anıları tek tek siliyorum hafızamdan
ama uyanamıyorum uykudan ve gitmiyor karabasan

kanlar içinde kaldı anılar
beynimde durmadan dönen bir kaç sözün var
anlasan ne yazar anlamasan ne artık
sadece huzura ihtiyacım var

kucak dolusu hüzün bırakmışsın bu eve
köşe kapmaca oynuyorum her gün bir kederle
nasıl düştüm içinden çıkılmayan şu derde anlamadım
kaybettim, senin olsun tüm zaferler

hangi silah daha erken öldürür
sözlerin mi, gözlerin mi boğazımdaki kör düğüm
yalanların mı, dolanların mı, talan edişlerin mi
yoksa bir darağacı mı evime ateşler düşürür

gül kalmadı bahçemde
hazan geldi sen arkana bile bakmadan gidince
ince bir sızıyla başlıyor başımda ağrılar
hayat hiç adil davranmadı kendimden verince

bilmece gibi geçip gidiyor günler
her cümlemin sonunda istemsiz ünlem
gelmem değil gelemem artık istesem de
düşürse de bu aşk bulutlardan göklerden
bir kez olsun tut kaldır beni yerden”