Kto Posledniy (Anı) Şiiri - İsmet Doğanoğlu

Yıllar önce Türkmenistan’ın Aşkabat şehrinde yaşarken cumartesi günleri süt almaya devlet mağazasına giderdik. Haftada bir gün süt alabildiğimiz bu mağazaya erkenden kalkıp gitmek zorundaydık. Çünkü süt sabahın erken saatlerinde getiriliyor ve yarım saat içerisinde bitiyordu.

O zaman sekiz dokuz yaşlarında olan oğlumla beraber beş litrelik cam kavanozumuzu alır, süt almaya devlet mağazasına yola koyulurduk. Giderken gelirken de küçük bir dereden geçmek zorundaydık. İnsanlar bu dereden kolay geçebilmek için derenin içine kamyon tekeri, büyük taşlar gibi şeyler koymuşlardı.

Sabahın ilk ışıklarıyla beraber yola koyulduk. Dereyi geçtik mağazaya girdik en son adamın arkasına geçip beklemeye başladık. Biz beklerken birileri geliyor. ‘Kto posledniy’ diye bağırıyor. Birilerde ‘ya, ya’ diye cevap veriyordu. Biz konuşulanları anlamıyor, yabancı olduğumuz için kimseye bir şey soramıyorduk.

Tam süt geldiği zaman ortaya bir sürü adam çıkıyor, önümüzde sıraya geçiyor ve bizim gerilerde kalmamıza sebep oluyorlardı. Meğer yeni gelenler en son kim diye soruyor, ben cevabını alınca gidiyor, gezip dolaşıp süt gelince de daha önce öğrendikleri adamın peşine geçiyorlarmış. Bunu iş yerinde bir arkadaşa‘kto posledniy’ ne demek diye sorunca öğrendim.

Neyse o günde böyle gidip sütü aldık. Dönerken yolda dereyi geçerken tekere basınca, bir tarafı havaya kalktı dengem bozuldu ve beş litre süt şişesiyle beraber dereye döküldü. Ama kendimiz düşmekten kurtulduk. Eve varınca eşim sordu:

- Süt nerde?
- Dereye döküldü.
- Kavanoz nerde?
- O da kırıldı

Hep beraber gülmeye başladık. Ağlanacak halimize gülüyorduk. Çünkü yapacak başka bir şey yoktu. O gün bu gündür bazen bu anıyı anlatır ve güleriz.