Kronik İnsan Şiiri - Ahmet Bahadır Üge

Hani sokakta yürürken birden, ansızın için buruluyor, hastalandım sanıyorsun ya.
Hani sonra geldiği gibi geçiveriyor sızı.
Hele bu ara sıkça oluyor ya bu.
(...)
Endişelenme birseyin yok aslında.
Havaya karışmış ölü çocukların acısından geçiyorsun.
Ondan kesiliveriyor nefesin.
Alışmak lazım buna.
Çünkü ne ilacı var ne de tedavisi.
Kronik İnsan oluyorsun.
Bir ömür,
her adımda,
her yolda, bu yüzden ara ara hep sıkışacak o güzelim gönlün