Kristof Şiiri - Muhammet Dinçer Sönmez

Hey ki heeyyyy!
Yetişir mi sesim, derisi karaların çığlıklarına?
Vebalini, eli silahlı, çıplak ayaklı neferlerinin,
Vebalı cesetleriyle ödedin.
Var mıydı? Sorarım sana, Kolomb' un,
Boynundaki haçtan başka elinde asası?
Yoksa o pirinç hacı,
bir asa gibi mi kullandı?
Derisi kara kızların göğüslerini avuçlarken....

Sana değil hıncım Kolomb.
Feth edince Fatih Mehmet,
O yıkılmaz surları, avcunda sıkıp
- Konstantin' i -
Başka çare kalamazdı, size ve tarihe...

Kızamaz sana, inan ki,
Boynunda hacın yerine,
Tarihsel Materyalizm' in maddesini taşıyanlar.
Ve saygı da duyar; elindeki hacı,
Kara memeye yaslamana...

Yapma Kolomb! Sakın ağlama!
Sen bilimiydin, bilimi katleden engizisyonun.
Ve engizisyon, diri diri yakarken Allah için,
Bilim insanlarını...
Yoksa sen, batıya sürerek geminin rotasını,
Hint' e mi kaçıyordun?
Olsun, anlardık yine seni biz.

Anlat Kolomb!
Anlat, barutlu, ibikli, tek atışlı,
Delip geçen, kara cüsseli, bedenleri, tüfek aşkına!
Anlat, bez kaplı incillerin ve asa ettiğin hac aşkına.
Anlat şu Amerika' ya:
İnsanların bu zamanda,
O, uzun menzilli füzelerini, tanrı sanıp,
Tapmadıklarını.
Ve acem ateşinden güçlü olan alevlerin dansını,
Söz konusu olduğunda vatan,
Umursamadıklarını!!