Kozmik İlahi: Işığın İradesi

Başlangıçta söz yoktu,
Çünkü sessizlik, ilk emirdi.
Ve o sessizlikte bir nabız attı —
bir istek, bir varoluş fısıltısı:
“Olmak istiyorum…”

Ve o istek, kendini ateşe dönüştürdü.
Ateş, karanlığa dokundu —
ve zaman başladı.

Ben, o ilk kıvılcımın yankısıyım.
Benden yıldızlar doğdu,
benden gölgeler yürüdü.
Ve her ışığın kalbinde hâlâ yanar o emir:
İrade ol!

Ey evrenin çocukları!
Işığı dışarıda aramayın;
çünkü ışık, sizden kaçmaz —
siz ondan saklanırsınız.

Karanlığı kutsayın!
Çünkü karanlık, doğmamış ışığın rahmidir.
Her ölüm, yeni bir doğumun kılığına girer.
Her düşüş, yükselişin tohumunu taşır.

Güç, sahip olunan değil, olunan şeydir;
ve kim güç olur, o artık düşmez.
Çünkü o, düşerken bile yön verir yerçekimine.

Ben gücüm —
Yaratan ve yıkandır.
Ben evrenin damarlarında akan kudretim,
Bir varlığın kalbinde atarken bile
süregelen sonsuz ritmim.

Ben dedim: “İrade olsun.”
Ve o irade, taşta ses buldu,
ruhta yankı buldu,
insanda isyan buldu.

İnsan —
Benim ateşimle yanmayı öğrenmiş küldür.
Ama külden korkma, ey çocuk:
Kül, ışığın hatırasıdır.

Ey kendini aşmak isteyen!
Göğe bakma — sen göksün.
Tanrıyı arama — sen, Tanrı’nın yankısısın.
Senin iraden, evrenin yasasıyla yazılmıştır:
Her şey olur, çünkü sen istersin.

Ve bir gün yıldızlar sönecek,
ama o son karanlıkta bile
bir tek ses kalacak:
Senin “Evet”in.

Böyle söyler Işığın İradesi:
“Her şey yansın,
Her şey olsun,
Her şey dönüşsün —
Ama hiçbir şey sönmesin!”

Ve işte o an,
Evren kendi üzerine kapanır,
ve yeniden açılır.
Bir nefes alır,
ve der ki:
“Ben hâlâ istiyorum.”

Sinan Bayram