Kozalak Şiiri - Hasan Arpaci

Kösdağın zirvesinde düştü yere kozalak,
Bütün çamlar ağladı kendi yarım yamalak.

Daldan,gökten ayrıldı,havasından sıyrıldı,
Yuvarlandı dereye çocukça ağlayarak.

Baktı şöyle çevreye pelitle yaprak gördü,
Güneşte kavruldular birazda sızlayarak.

Kış bastırdı tepeden sular geldi derinden,
Dengeler şaştı birden zemheride donarak.

Kar suyu,yağmur suyu,sel oldu aldı bunu,
Bağırdı,sürüklendi gitti yuvarlanarak.

Yıllar yılı kayboldu sonunda bir yer buldu,
Karar kıldı burada dünü hatırlayarak.

Bir deniz kıyısında büyük bir fidan gördüm,
Tanıdı geldi hemen şöyle bana bakarak.

Bizim topraktan kokar ciğerim ondan yanar,
Havasından geçilmez birazcıkta dangalak.

Dedi bütün ağaçlar dağdan bayırdan geldi,
Dinlen gel gölgemizde seni güneş yakacak.

Aynı dağın suyunu içerken hısım olduk,
Kader bizi ayırdı gene tanıştıracak.

Dağ tepe aşa aşa,yol aldık coşa coşa,
Sonunda bak burada kadermiş karşılaşmak.

Arpacı hayat garip,canlı cansız ne yapsın,
Eskiler çürüyecek yenilerse doğacak.

Hasan Arpacı,1993,Bafra