Köz Şiiri - Osman Bahadir Odabas

Sevdiklerinin yokluğuna nasıl alışır insan
Halen daha hayatta olan sevdiklerinin
Canlı kanlı
Çok uzakken sana
Alışır mısın
Yaşar mısın
Hayır
Alışamazsın
Alışmış gibi yaparsın
Yüzünde güler illa ki
İçin kan ağlar
Yas tutar
Dem vurur dem çatar
Yoksunlukları sevdiklerinin
Çatısı olmayan ev misali
Duvarların var ama
Damı akar
Rüzgar içine içine
En derine
Deler bağrını
Sen gülersin
Ağlasan fayda mı sanki
Esirsin
Mesafeye tecritsin
Sorumlusun
Yükümlülüklerin var senin
Gurbet Sensin
Hasret Sen
Hele birde sevgilinin özlemi
Uyurken mışıl mışıl
Düşlersin
Ah suracıkta olsa dersin
Okşasam saçını
Koklasam
Ah ki ah
Alışamazsın işte
Gurbete
Bekleyenin var ise
Sayarsın
Günleri haftaları ayları
Çarpı çarpı geçer günlerin
Takvim hep aynı
Akmaz zaman gözünün içine bakarkan
Durur öyle
Tüketemezsin su gibi
Dalga dalga saniye
Vurur kalbinin köşesine
Tik tak tik tak
Var daha var
Kavuşmaya tüten dakikalar
Yanında bitsin
Harlayın ateşi hemen geçsin
Alışamaz insan
Memleket başka kavram
Ah yaşam
Başka yol sunsan
Olmasa hep dikenli
Yürüsem yalın ayak
Altı köz değil gibi
Koşsam çimlerde kır at gibi
Bu el ile nasıl gelesin ki bu yolda galip
Blöf at hayata zaten hep eksik …