Bilmez Gurbeti Şiiri - Özcan İşler

Her gün güzel düşü, böler kâbusu,
Sıladan çıkmayan bilmez gurbeti.
Gözlerine vurur, gönlün buğusu,
Sıladan çıkmayan bilmez gurbeti.

Sineler yanarken, çok ocak söner,
İnsan katılaşmış bir taşa döner,
Bedeni çürütür, ruhuna siner,
Sıladan çıkmayan bilmez gurbeti.

Bazen zincir olur, bağlar elini,
Kör bir bıçak olur, keser dilini,
Bitmez kâhır olur, büker belini,
Sıladan çıkmayan bilmez gurbeti.

Hem neden, hem nasıl kolayda yine,
Cevap bulamazsın, bir gün niçine,
Yıldız yıldız, ateş düşer içine,
Sıladan çıkmayan bilmez gurbeti.

Gönlünde dermansız, yara açılır,
Umudun yerini öfke, hınç alır,
Çoraklaşır hayat, kalbin boş kalır,
Sıladan çıkmayan bilmez gurbeti.

Araya girerse, uzun bir zaman,
Unuturlar; dostun, hısım, akraban,
En yakın arkadaş, olur çok yaban,
Sıladan çıkmayan, bilmez gurbeti.

Özlemden öldürmek, zalimce huyu,
Ekmeği yenmez ki, içilsin suyu,
Karanlık lâbirent, dipsiz kör kuyu,
Sıladan çıkmayan, bilmez gurbeti.