Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Çok akıcı yalın bir dil kullanıyorsunuz eserlerinizde kutluyorum...Mangalda kül bırakmayanlar, şiir yazmaya şairliğe sınıf farkı gözetenler, tahdit koymaya çalışanlar, şiiri etiketlerle özdeşleştirenler çok okusunlar sizin gibi şairlerin şiirlerini de gözden kaçırmasınlar diyorum...Biz zaten ön yargılarımızdan kurtulduğumuz gün insana insan olduğu için değer verdiğimiz gün bir çok şeyi aşmış olacağız tebrikler...
Ustaca hazırlanmış vede yazılmış bir paylaşım
özenle seçkin kelimeler
uyum içinde kutlarım harikasınız....
harika olmuş böyle olmalı
Keşkelere bir keşke daha eklediniz keşke doğduğumuz doyduğumuz yer olmasını bırakın..değişmeyen bir anımız kalabilseydi...Saygılar
sıla hasreti ve sılaya kavuşma zevki tari edilemez ama siz etmişsiniz tebrikler Şahin bey
İnsanın doğduğu köyde
Bir Yabancı olması ne acı,ne acı
Ben bu acıyı bugün
Ciğerlerimde hissettim
Allah kimseye bu acıyı yaşatmasın
Herkesi
Doğduğu yerde,doyursun
Finali, duygulandırıyor, hüzünlendiriyor insanı.
k u t l a r ı m
Hepimizin olmasa da pek çoğumuzun yaşadığı bir gerçeği olanca sadeliğiyle ve masalımsı bir biçimde anlatıvermişsiniz.Ama,doğduğumuz değil doyduğumuz yerde olmak zorundayız.Köyümüze ancak bir turist olarak dönmeye de mahkumuz.Keşke öyle olmasaydı...
Hoş olmuş.Kutlarım.
Akıcı ve güzeldi. Pırlanta kaleminizin susmaması dileğiyle tebrikler. Saygılar.
Belki,bu köyde
Seneye hiçbir tanıyanım kalmayacak
Ama ben mutlaka
Allah izin verirse
Bu köye yine geleceğim
Yine bu güzellikleri göreceğim
Şaşkın suratlarla yine konuşacağım
Şimdilik doğduğum köydeyim
Yarın ver elini doyduğum kente
Köylü gençler
Hala arkamdan bakıyorlar
Benim bu köyden olduğuma inanmıyorlar
Hala Hasan Amcaya bir şeyler soruyorlar
İnsanın doğduğu köyde
Bir Yabancı olması ne acı,ne acı
Ben bu acıyı bugün
Ciğerlerimde hissettim
Allah kimseye bu acıyı yaşatmasın
Herkesi
Doğduğu yerde,doyursun
Şahin Ertürk
üstadım ;
otantik yapısıyla doğduğu köye özlem dolu yürekten sevginin en güzel örneğini anlatan akıcı ve duygu yüklü yüreğinizin sesi olan bu güzel çalışmanızı beğenerek okudum..
kutlarım saygın kaleminizi ve sevgi dolu yüreğinizi..tam puan 10..akçaydan selam ve saygılarımla...ibrahim yılmaz
Amin üstadım. koşullardır bizleri yerimizden yurdumuzdan eden. baba ocağına her bayram gidin bence.. Tütsün baca dumanı. saygılar..
Bu şiir ile ilgili 25 tane yorum bulunmakta