Koyu Kumral Şiiri - Muhammet Üresin

Koyu kumral tenli soğuk yüzlü sert bakışlı bir sonbahar sabahında
Sararıp birbiri ardına dökülüp yeri öpen yapraklar altında
Ellerim ceplerimde başım önümde ufak ufak ağır adımlarla
Yürüyorum aklımda sen yanımda yokluğunla ıslak kaldırımlarda

İki adım ötesi görünmüyor sanki sisten bir duvar var önümde
Belki yanılmışımdır sis değildir bu gözlerim buğulanmıştır yine
Eskide kaldı sandığım bir adın dudaklarımı yakan ateşinden
İkide bir aklımın kıyılarına vuran o sözlerin şiddetinden

Niye çarpıp çıktım ki sanki ben o kapıyı öyle bir anlık öfkeyle
Yine bağırıp çağırsaydık hararetle hatta inseydi cam çerçeve
Sonra sarılıp ağlardık bütün gece sabahındaysa gülerdik yine
Biraz dağılıp kırılırdık elbet ama böyle bitmezdi bu hikaye