Koynunda Uyuyan Çocuk Yüzüyüm Ben Hala

Ne kadar büyüsek de
Hala o çocuk yüzlerimiz saklıdır
Annelerimizin yüreklerinde.
Ilk sözlediğimiz sözler hala kulaklarında.
Hala bir gülümseme kaplar dudaklarının kenarını
Akıllarına geldiğinde attığımız ilk adım.

Annem,
Ne kadar büyüsem de
Koynunda uyuyan o çocuk yüzüyüm ben hala
Hala doluyor gözlerim
Sevdiğin şarkıları dinlerken
Ve üzülmeyesin diye saklıyorum
Kanayarak yazdığım şiirlerimi.

Ayrı kaldığımız zamanlarda anladım
Ne demek olduğunu
Yüreğin bir parçasının
Başka bir şehirde atmasını.

Bir parçasını toprakla paylaşan anneleri düşündüm
Etinden yüreğinden bir parçanın
Artık hiç olmayacak olmasını
Artık göğsüne yaslanıp uyuyamayacak olmasını.
Ve uzak yolculuklardan döndüğünde
Sarılıp acılı boynuna
Binlerce kez öpemeyecek olmasını yanaklarından.

Kabuk bağlamıyor artık
İnsanların yüreğimde açtığı yaralar
Durup durup kanıyor
En çok da dost bildiklerim acıtıyor canımı
Dönen dünya mı
Yoksa biz miyiz çözemedim acıların ekseninde.
Bulamadım bu sorunun cevabını yıllardır…
Inanmadım seninkinden başka ellerin sıcaklığına
Senden başka hiçbir omza yaslayıp başımı
Ağlayamadım…
Ağlayamadım hiç kimsenin yanında
Senin yanında ağlayabildiğim kadar…

Güzel annem,
Ne kadar büyüsemde
Hala koynunda uyuyan o çocuk yüzüyüm ben…

www.melihcoskun.com
www.blogcu.com/melihcoskun