Koynunda Son Bakıştır Veda

Vazgeçilmeyecek kadar kıymetli değilmiş hayatlarımız,
Altı imzalı boş mukavele gibi buruşuk,
Hayatımızın karşılığı kadar sözleşmeler
Ve o boynu bükük ayrılış

Hazırlıksız, aniden öldüren bir darbe gibi,
Ufacık bırakan hinliklerin karşısında,
Sessiz bir fırtına gibi haykıran,
Son bakış

Saklanamayacak kadar bir boşluk kalır elinizde,
Sanki hiç yokmuş gibi yokluğu,
Varlığını unutturur veda ile yalnızlığı kucaklayış.

Bu acıyı, öfkeyi, kaderi yatırabileceğimiz,
Bir gölge bile bulamazken;
Kalırız bu ayrılıkların gölgesinde,
Işığın içine inen karanlık gibi,
Yeni bir günün tazeliğini bile anlamadan,
Son bakışlı dün devam eder kaldığı yerden,
Sanki o son bakış hiç gözümüzün önünden gitmez.

Hayat böyledir işte,
İçinde büyük bir boşluk bulunan alan
Ve biz o boşluğun hep üzerinde, yanında
Bilmeden hissetmeden yaşarız,
Çabalarımız içine düşene kadarmış

İçine düştüğünüzde de içi dolmayan bir boşluk,
Geri dönüşlere bile tahammülü olmayan,
O son bakışı hiç görmemiş olsaydım dedirten,
Keşke demenin ne anlamı var

Bazen büyük nehirler ardında
Kurumuş bir nehir yatağı bırakarak akar.
Ve yalnızlık başlar,
Her gittiğiniz yerde
Sizden önce varıp sizi o karşılar.

Ruhunuz sokaklara düşer,
Sizi kendine alıştırır sonra kaybolur.

O zehri bulamazsınız, zehir bile değerli olur,
Kuşlar size gökyüzünde
Kara bir leke gibi görünür

Bıraktıklarımız ve götürdüklerimiz
Birbirine eşitlendiğinde,
Hayat son bulup boşluk dolar.

O boşluğun zehrinden içenler,
Son bakışla vedaların
Koynunda yeni boşluklar açar.

Önder Karaçay