Köylüm Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Sorduğunda yanıt gelince emmimden, ebemden
Anla ki “he” derse gönüllü, “evet” derse zorunlu
Şivesiyle bırakmalı insanı
Odur onların mutluluğunun yolu

Senin koyunun O’nun davarıdır
Senin mandan O’nun camızıdır
O’nun sofradaki bıçağı ellerindeki nasırdır!

Hor görme sakın köylümü
Boğazına giren her bir lokmada emek
Seni doyuran ekmekte ekin
İçtiğin şarapta üzüm
Hastaya yataktır benim köylüm

Merttir cesurdur kadını erkeği
Eğitirsen yetişmeyi bilir
Bir adım gidersen iki adım gelir
O’nun mutluluğu ne kent ne de şatavat
En büyük sevdası, sevdalısı
Güneşe kur yapan ekin
Bağlarda parlayan üzüm salkımları!

Aynalı beşikte bebek beleyen
“ya beni de götür ya sende gitme” diyen
Gayrı dayanamayan bu hasrete
Benim köylümdür türkülerle ağlayıp inleyen

Turnalarla haber gönderir uzaktaki yarine
Aşkı meşki bilmez, sevdasını kor yerine
Sevdim mi adam gibi sever
Gerektiğinde kefenini koyar arka cebine!

Neden anlaşılmazlarla süsleyeyim yazdıklarımı
Neden halkım dururken başka yöne atayım adımlarımı
Ben hangi imgeyle anlatsam köylümü
Anlamaz ki beni, çözemez ki düğümü
Hangi imgem tutar “allı turnam”ın yerini
Hangi şiirim ağlar “mehemmedim can veriyor” gibi!