Köylü Patron Tanrı ve Kent Üzerine

Güneşi perdeleyenler
O büyük taksimlerle
Büyük ellerinde
Paketleme zahmetinde dahi bulunmadıkları
O büyük hayalleri
Bizimlermis ezelden beridir gibi
Bize pazarladılar
Büyük ve biçimsiz o elleri
Optugumuzde gururla
Bize baktılar
Gözlerinde hep umut verici gün ışığından bir
Karanfil varmış gibiydi
O gizemli yüzleri
Temiz pabuçları ve
Üzerlerine cuk oturan takımları yok muydu
Ah ne çok severdik kentin aç kurtlarina
Karnımızı parcalatmayi
Sonra ekin gitti
Sonra öküz
En son toprak
Ve bize sigortalı kölelik ihsan ettiler
Allah razı olsun beyim
Aç mezarı yok ya diyerek
İğrenç bir köylülük narasi ativerdik
Sonra neşe gitti
Sonra gurur
En son ahlak
Yüzüne fötüründen bir perçem saçı düşmüş
Gri saçlarının aksine sarı bıyıklı o
O ki köy kahvesi gibi tütün kokuyordu
Bizim yeni agamiz işçi başı
O ise yeni tanrınız oldu
Biz sonradan kentlilikler
Yemek masalarına bağdaş kurunca
Bizi koylulukle suclayanlar
Bizi bir daha gülerken göremediler
Güneşi ki o köylünün ilk ödülüydü yaratandanc
Onu ve Gerçekligini bulutlarla
Perdeleyenler
Kapalı ama yağmayan kasvetli bir göğün altında
Küçük küçük lokmalar halinde bu sefer
Kanlı elleriyle
Veda etme zahmetinde bulunmadan da üstelik
Karışık şehir kabristanlarina gomdukleri hayallerimizi unutusumuzu
Bize pide yedirerek kutladılar
Daha ne kadar alcalabilirdik
Bilmiyorduk
Sustuk ve yemeye devam ettik
heyhat.