Köydeki çobanla tamirci....

İki kardeşten biri,ben kalsam der köyde,
Çok karışık şehirler,insan günah işler de,
Çoban olur köyünde,besler koyunla keçi,
Tuhaf olmuş insanlar,şehirde görmez açı,

Ufak kardeşi açar,Kunduracı şehirde,
Ayakkabı dikerler,bir hayli yıl sessizce,
Açar sabah dükkanı,okuyarak besmele,
Gelir dükkana kadın,nazar etmez güzele.

Özledi köyde çoban,ziyarette kardeşi,
Süt sağdı keçilerden,doldurdular kırbayı,
Arayıp buldu orda,çok eski bir kulube,
Kırbayı astı hemen,duvardaki çiviye.

Geldi bir güzel hatun,çıkardı ayağını,
Kunduracı baktılar,yapsam buna yamayı,
Başladı hatun orda,çıplak ayak bekledi,
Köyden gelen o Çoban,bir haylice terledi.

Giydi hatun durmadı,çıkıp gitti dükkandan,
Dağda hatun görmeyen,aklı gitmişti baştan,
Olmayacak şey oldu,kırbadan süt damladı,
Bozuldu çaban kalbi,delinmişti kırbası.

Kardeşi gördü hemen,olunur dağda veli,
Ol görelim burada,nasıl olunur veli,
Çoban haklısın kardeş,düşüş var manen sende,
Dedi tamirci kardeş,düştün şeytan eline.

Çoban bir anda düştüm,güzel hatun yanında,
Düşersin elbet kardeş,her gün bu kadınlarla,
İtiraz etti Çoban,kardeşim sensin düşen,
Aklımı baştan alan,hatunlar hep seninlen.

Tamirci cevap verdi,düşündüler bir süre,
Diliyle ısladılar,sürdü hemen deliğe,
Çektiler besmeleyi,kırbası hemen durdu,
Bir an sessizlik oldu,köydeki kardeş sordu.

Kardeşim sen haklısın,sen burada olmakla,
Mesele dağda değil,insan içinde olma,
Sever Allah kulunu,korur onu her yerde,
Altın sayarken eli,kalbi Allah cc.derde.

21.04.2011//KIRIKKALE
HİDAYET DOĞAN