Koyamaz Kimse Şiiri - Mehmet İslami

KOYAMAZ KİMSE

Boşuna tüketme gül nefesini
Senin figanını kulaklar almaz
Eskitip kokutma gel hevesini
Bilki mezbeleye kimseler gelmez

Al deyipte vereceğin o yürek
Zeberceddir, olur semaya direk
Eskiyen elbiseni diktirerek
Çepkeninde delik katiyyen olmaz

O cevhere paha biçilemez ki
Fıtraten, kanatsız uçulamaz ki
Mücevher rastgele saçılamaz ki
Gasbeden harami sayarak almaz

Demiri, bakırı ve pilâstiği
Alacaktır, gürleyipte estiği
Eskidir feryadla esip, kestiği
İSLÂMİ: tuttuğu bohçayı salmaz