Köy Öğretmenleri Şiiri - İdris Çetin

Yol alırlar, hem de yılmadan,
Emek ve çile yoldaşıdır onların.
Çocukları çok severler,
Onlara, anne ve baba olurlar,
İmkânsızlıklardan sızlanmazlar.
Eğitimin önemini bilirler,
Hamurlarını güzel yoğururlar,
Tohumu iyi saçarlar,
Yarınların fidelerini fidelerler,
Dağ, yayla başlarında…

Kuş uçmaz, kervan geçmez,
En ücra köylerde,
Kar yollarını kapatır,
Geçit vermez; günlerce,
Şehre inemezler…

At, araba bulunmaz,
Sarp dağlar geçit vermez,
Çocuklar, okula yetişemez,
Hastalar, doktora ulaşamaz…

İlim, irfan öğrenmek için,
Öğrencilerin her biri,
Bir dereden, dağdan gelir.
Hepsinin nefesi sevgi kokar,
Her bir dağın çiçeklerini sunar.

Sobalı, sobasız sınıflar…
Kapılı, kapısız sınıflar…
Onların sevgileri, ısıtır sınıfları,
Kapatır açık kapıları…
Gülümsemeleri, geleceği parlatır,
Yıldız, güneş ve ay olur;
Yarınları aydınlatır…

Benim köy öğretmenim!
Ve onların duygu yüklü çocukları,
Bazıları size tepeden bakar,
Uzaktan küçük görünürsünüz,
Evet, dağ uzaktan küçük görünür;
Köy çocuklarını anlamak istemezler,
Onların sorunlarını ve yutkunmalarını,
Hiç ama hiç görmek istemezler…

Benim köy öğretmenim;
Varsa yoksa hep anlar,
Hep kendini onların yerine koyar
Ve onlara yardım eder…
Ah bu yüksek dağlar!
Siz de çocuklarınızı çıkarın,
Tepelere ve ovalara,
Engin şehirlere…

Benim çilekeş köy öğretmenim,
Sen kutsal bir görevdesin,
İlim, irfan, hak ve hakikati,
Öğretmekle mükellefsin.
Sen ayrım yapmazsın,
Sana uzatılan eli çevirmezsin…

İlim, fen, akıl ve tefekkür,
Din, ahlak, örf ve âdet,
Gizlidir, senin hamurunda,
Her canlıdan hamurunu esirgeme…

Yağmur yüklü, köy öğretmenim!
Yağmurunu isteyenden esirgeme,
Ortalık kuraklık götürüyor,
Sen herkesi sula,
Sana layık olan da budur…

25. 12. 2006
Akdağmadeni