Köy aydını babam Şiiri - Ahmet Coşkun

Köy aydını babam

Aklımdan çıkmıyor o an
iki yayla arası gece vakti
kurtlar kesmişti yolu
omzumdan kapıp attı boynuna
el fenerini yakıp doğrulttu
kurtlar ışıktan korkarmış

nedense anasım geldi
O medrese okumuş adamdı
okumayı çok severdi
Allah ın unuttuğu dağ köyünde
fener önünde sabaha kadar
okuyup dururdu

Halepten getirmiş kitaplarını
hepsi de Arapça yazılmış şeyler
anlatırdı hikaye babında
daha çok din tarihi öyküler
Bize alfabeyi öğreti zorla
okula gitmeden söktük

okumak için
başka köylere götürürdü
bir kış boyunca da kalırdık
hiç aklımdan çıkmıyor
bir elimde tezek diğerinde çanta
O karda kışta gidiş gelişler

yine bir sonbahar tak etmişti
uzaklara gitmek ağır geldi
okumuyacam dedim çıktım
vurdum kendimi karşı dağlara
durur mu düştü peşime
ne tatlı dayak yemiştim
ince çırpıyla

okuyacaksınız dedi durdu
bütün köy gülüyordu bu ısrara
peh peh peh mühendis olacak
Kızlı oğlanı hepimizi okuttu

şehirli olduk artık
ikinci üçüncü kuşak daha ileri
nasıl öderiz hakkını bilmem
ne kadar haklıymışsın
kurtardın ya

altı ay kardan kıştan
dağ başındaki eşkıyadan
bitmeyen yoksulluktan
bize cenneti bağşettin
cennet mekanın olsun
babam

Coşkûnî