Köy akşamlarımız vardı Şiiri - İlyas Kaplan

köy akşamlarımız vardı
her akça kadınlarımız
her biri mercan ve zümrütten
bulutları sarınmış
zerafet anıtı kızlarımız
leyla öykülerimiz vardı
gövdelerinden taşanı sükun örtüsü gecelerle perdeleyip
seher doruklarına yaslanıp anne olurlardı
nerede şimdi
gün ışığını kıskandıran nakışları

kadına ,annelikten öte devlet
erkeğe ,erdem ve yiğitlik
ve yaratana kulluktan başka üniforma yakıştırılmazdı
çocuklar ilahi sözün ışık püskürtüsünde
uçmaların kanatlarını takınırlardı
kendi kandilinden aydınlanan
ne güzel gecelerimiz vardı

nerede
som taşlardan kubbeler üreten
çinilere kuş cıvıltılarını içiren gönül ummanları
nerede sevdalı pırpırlarıyla gökyüzünü yaldızlayan
nur kanatlı kuşlarımız
nerde tan vakitlerinde
baş üstünde lacivert kadifeden gök

taş doruklara
uğuldayan vadilere
bürüyen geceye
ağaran sabaha
koşarken kıvılcım saçan atlara
zikir ve dua serinliği damlatan
akıl üstü akıldı
sonsuza giden yoldu
bu yolda kısa bir süre dinlenen ağaç gölgesiydik
yegane Yaratıcının buyruğunca kulduk

altın başaklar sunardık
toprağın toz dumanına batmış insanlara
evler birbirine kenetlenirdi
kardeşlik duyguları timsali
sofralarda fakir hakkı
bakır taslar kadar ışıldardı

evler ateşe verilmişti sanki
öylesi bir sessizlik kaplardı etrafı
ne arayıp soran vardı
ne bir selam sabah
kapıların aralandığı ezan vakitlerinde
hem günahtan
hem azaptan
bir tek sığınılacak Yar vardı

diller tutuk
dudaklar sus
ve bütün şehirler köydü
dışarısı ışık
içerisi karanlık
eller kanardı her neye uzansa
geceye gündüz derlerdi oralarda
gündüze akşam

her akşam
özlemler adına
gözlerde ne çok ağlamalar eskitirdik
can sıkıntılarımız hep aynıydı
değişmezdi
komşular gelir giderdi
dilleri yok gibiydi
yok gibiydiler her gün biraz daha
bir bir eksilerek

ve trenler gelirdi uzaklardan
hıçkıran seslerle
yalnızlığımız dayanılmaz olurdu
gidenlerimiz her gece
uykularımıza girerdi beyaz elbiselerle
gitmeyi kollardık
gidemezdik çaresiz

dinmezdi hasretimiz
bir parça eylül savururdu gözlerimize
açılırdı bütün kapılar
çözülürdü dillerimiz
türküler söylerdik en hüzünlüsünden
köy akşamlarında

redfer