Kötülüğün Anasıdır Cehalet

Kâhta’m,
Binlerce yıllara dayanır mazin.
Krallar, zalimler yazmış alın yazın…
Hep fukara,
Hep bahtı kara,
Karın tokluğuna düşmüş yollara,
Oğlun, gelinin, kızın…

Kâhta’m,
Mazlum, sessiz, sakin halkın,
Kıramadı dişlerini ah!
Kendini cahil bırakan çarkın…
Rayına koyamadı işlerini.
Ezildi, horlandı, kandırıldı,
Yaldızlanmış yalanlarla…
Bir ekmeğe muhtaç bırakıldı,
Arsız, yüzsüz, insafsız talanlarla…

Kâhta’m,
Sen beşiğisin tarihin,
Uygarlıkların tanığısın…
Elleri nasır,
Yüzleri güneş kavruğu,
Gençliğini yaşamadan saçı ağaran,
Diyar diyar dağılan,
Çilekeş insanların toprağısın…
Yoksulluğunun, geri kalmışlığının nedeni,
Cehaletin tutsağısın…

Kâhta’m,
İki bin yıl önce,
Tanrılar kondurdular Nemrut’un tepesine…
O günden bu güne,
Vurdular halkının ensesine…
Tıkadılar kulaklarını,
Havar seslerine…
Ne yazık ki direnmedi,
Boyun eğdi halkın cehaletin darbesine…

Kâhta’m,
Kara sevdam,
Kırmalısın cehaletin zincirini…
Yoksulluğun, kötülüğün anası cehalettir…
Cehaletin doğurduğu felakettir…
Cahil kalmak tarihin beşiği bu topraklara,
Güzel Kâhta’m sana hakarettir…