Kötü Bir Alışkanlık Gibidir Aşklar da

Uçurumların kıyısında yürümek de kötü bir alışkanlıktır
derin saç diplerinde bit yavrusu gibi yuvalanmak da...
Bir kıyının en güzel ve mavi yanı, gözlerinin gülümsemesidir
bir ben bilirim şimdi bunu, bir de yürek yanar yine ben
teninin boşluklarında ay ölür, ben çıkarım günışığına...

Gözlerini bana boşalt! Eskilerden bir ben kaldım bir de
günboyu yıldırımlar düşüren yağmur kuşlarının kanatları.
Aydınlığının sonuyum, boğulmadığım tek denizin suyusun
saçmasapan bir samanlık öyküsüdür hep anlattığım
altımda gökyüzü mavisi, üstümde yağmur bulutları.

Rengine vuruldum o dağların, bir de yeşil otların
gözlerimi bağışladım bir koyağın derin diplerinde
esirgenmiş ne varsa yalanım olsun uçurumlarına.
Ne aşk isterim artık, ne sonluluğunu sevgisizliklerin
ölümün yanına koyun, altı üstü bir insanım ben de.

Nedense ağlamaklı bir yüzüm var her akşamüstü, anla bunu
sen gidiyorsun, kalıyorum yol boyunda bir ben bir de ben.
Yalnızlığın boyutlarına sürülüyorum, bir de taşranın...
Kimsesiz, ben nasıl çoğullaşırım yokluğunda bilemem
sesini duyabilsem, yaşamak renklenecek dudaklarında.

Beklediğim ne kaldı: Bir gülümseme, bir tatlı bakış
kahkahanın kösnüllüğünde yitip gitmelerim bir de.
Bitti: Bir filmin son sahnesini çekiyorum kamerasız
doldurma tek karesi olmasın, olmasın istedim ama
son sözcüğünü yakıştıramadım senin güzelliğine.

Ne deniz, ne derya: Gözünde aşkın kör rengi
yaşlı bir balıkçıyım ben suların sığlığında
yitirecek bir kuzum bile yok: Yine ağlıyorum
sesin yok, sevda da... ne kaldı daha geride
gecenin son şarkısını fısıldıyorum sessizliğime.