Koşmaya Gerek Yok Şiiri - Efe Baray

Koşmama Gerek Yok
Beni kimse beklemedi.
Uzun yolculuklara biletler,
Çok uzaklara rezervasyonlar.
Beni kimse beklemedi.
Döneceğimi ummuyorlar.

Beni kimse beklemedi
O yüzden merhaba demelerini bekleyemem.
Yüzüme güldüklerinde gördüklerim başka şeyler.

Beni bekleyen kimse yoktu, özleyen olmadı.
Bende onları özlemedim
Odamı sevdim bir kız yerine.
Bir dost yerine, bir defteri sevdim.
Ailemi sevmedim oyuncaklarımı sevdiğim kadar
Ve hiçbir zaman güzel olmadı hayat,
Tek başıma keşfettiğim
Tek başıma oynadığım oyunlar kadar.
Gülümsemeyi sevmedim,
Sıcak gözyaşımı sevdiğim kadar.
Rahat uyunan uykudan haz almadım
Kâbuslarla boğuştuğumda aldığım haz kadar.

Tek başına gidilmiş bir bar masasında yazdıklarımdı yalnızlık
Tek başıma ağladığım yataktı yalnızlık
Tek başıma konuştuklarımı dinlemekti
Kafamı deli gibi sallamak
Kendimden geçmekti yalnızlık
Bir kuytuda üşümekti
Bir sahilde denize bakmaktı
Ummadığı anda terk edilen şey: ben.
O sessizlik
Dost çanlısı dokunuşlar.
Kabuğumu aralayan ışık ve içimde hissettiğim hançer.
Beni mağarama kovaladı insanlar
Beni karanlık duvarlara yasladılar.
Onlar bilmiyor, ben öldüm
Onlar bilmiyor ben çürüdüm
Onlar bilmiyor.

Koşmama gerek yok biliyor musun?
Beni beklemiyorlar.