Köşe Başı Tezatlarım 3

Bir seçim sabahı kadar gerginim,
sandık başında unutulan umutlar kadar eksik.
Köyden göçmüş bir Annenin feryadıyım,
şehirde kaybolmuş bir kimlik kadar belirsiz.

Bir türbanın gölgesinde kaybolmuş gençlik anısıyım,
siyasetin vitrinine dizilmiş bir mahalle kadar dekoratif.
Bir medresenin duvarında unutulmuş bir tarih kadar sessiz,
ama her ezan vaktinde gölgede kalan bir iz..

Bir haber bülteninde üstü örtülen gerçek kadar kayıp,
meydanlarda unutulmuş pankart kadar yalnızım.
Memleketin aynasıyım, ben İstanbulum...
çatlamış, sırrı kabarmış , ama hâlâ gösteren.

Üsküdar’da Mihrimah’ın gölgesinde dua eden bir ihtiyarın gözyaşıyım,
ama seçim afişleriyle kaplanmış bir minare kadar çelişkili.
Bir yaşlı teyzenin torununa anlattığı İstanbul kadar gerçek,
ama belediye otobüsünde unutulan bir umut kadar sahipsiz.

Galata Kulesi’nde turistlerin flaşları kadar yapay,
Tarlabaşı’nda bir soba borusundan çıkan duman kadar gerçeğim.
Bir otel lobisindeki piyano sesi kadar steril,
bir sokak çalgıcısının ezgisi kadar kırık.

İstiklal’de bir vitrin mankeni kadar hareketsiz,
arka sokakta bir çocuk kadar canlı ve yaramaz.
Bir sergi açılışında sunulan şarap kadar yabancı,
bir kahvehane masasındaki çay kadar tanıdık.

Kendi içimde bir Beyoğlu yangını kadar hararetli,
bir Cihangir sabahı kadar melankolik.
Her köşe başında, afişlerin altından savrulan ben:
bir duvar yazısı kadar isyankâr,
bir cami avlusunda unutulmuş dua kadar teslimiyetli.

Ben miyim tezatlarla dolup taşan yoksa İstanbul mu dolmuş olan?
Ben İstanbul’um, çatlaklarımla konuşan bir Şiirim.

19/08/2025
00:19 #Wahran
@demlenmisSiirler
(489)