Koşarak Geçiyor Gün Işığı Penceremden

herkesi alt edebilen bir söylemin var
upuzun sunakların

hiç uzağa gidemeden
omzumda açtı gelincik tarlası
düş aklıma
yüzün kırılmayacak artık

koşarak geçiyor gün ışığı penceremden

gözün değdiği
her yerden çıkıyor
atomla çekirdek
bir varmışız bir de yok

hiçbir şeyi işitmemişti
okyanustaki denizaltı
aldırmadın o mavallara
güverteden
çekilen ufuk çizgisine

suspus bekliyorsun
hala kalbini
atışını akıtıyorsun bileğine

sesinden uzakta
çiçekler dönüyor toprağa
kediler kanepelerine

madem yağacaktın
yıldızları örtmen lazım değil miydi
yıldızları da göreceksem sağanağında
yıldız yağmalı değil miydi

biliyorum o koşarak geçerken
uçmak için kolları olacak
yanakları hep dolunay
aklına
tütsüler bal mumları

değil mi ki ölmeyi kendinden öğrenir bir insan
rahat bırak rüzgarı gezinsin
dök ellerinin tuzunu buruştur
sırrını örtemedin ey dost

ne yerden var oldun ne de gökten
dört meydanın var gölgeler için güneş saati
elementini ay ışığına kaptıranın
yansımasındasın
seyret kendini

bir hışımla kopuyor fırtına
sen söyle ruhunun kefaretini neyle ödeyeceksin
nereden koşacaksın bir daha bu hevesle